Νομίζω πως ίσως πρέπει να γράψω κάτι για το θέμα της ευθύνης. Μοιάζει ηθικοπλαστικό αλλά έχω ευθύνη για την ευθύνη, ενώ -μάλλον- δεν μπορώ να αναλάβω ευθύνη. Θυμάμαι τον Νίτσε όταν γράφει θετικά για την ανευθυνότητα. Και βέβαια θυμάμαι επίσης τον μετά Λεβινασιακό λόγο για την συγκρότηση του προσώπου με την ευθύνη, τον λόγο του Ντερριντά για την ευθύνη: ένα βάρος με γεμίζει για την ευθύνη. Ο άλλος στην ευθύνη γίνεται βάρος. Θα ήθελα να μπορούσα να ανταπεξέλθω στην ανευθυνότητα που είναι τόσο ωραία και γοητευτική. Η ανευθυνότητα είναι ένας παράδεισος. Αλλά ο παράδεισος χωρίς άλλους είναι προβληματικός χώρος.  Και η παρουσία του άλλου μοιάζει ευθύς με ευθύνη. Η πραγματική ανευθυνότητα μοιάζει με απουσία του άλλου. Στην καλύτερη περίπτωση η ανοχή του άλλου επιτρέπει την ανευθυνότητα. Κάποτε θα σκεφτώ, νομίζω, πώς η ανευθυνότητα μπορεί να γίνει ζητούμενη. Αυτό θα απέβλεπε ποτέ σε κοινότητα;  Θα υπήρχε ποτέ κοινότητα στην ανευθυνότητα; Όχι στις απωθητικές μεγάλες μαζικές κινήσεις πλήθους. Θα έπρεπε να γίνουν εργασίες για την περιφρούρηση της ανευθυνότητας. Ίσως ατομικά πειράματα ανευθυνότητας και κοινές αναλήψεις ευθύνης. Να ίσως μια πρόχειρη μεταφροϋδική σκέψη για το πολιτικό στοιχείο. Άνοιγμα στην ανευθυνότητα η συγκρότηση του προσώπου, δέσμευση στην ευθύνη η μόνη κοινότητα. Ένα τρομακτικό ρήγμα χωρίζει το πρόσωπο από την κοινότητα, ρήγμα που φανερώνεται όλο και πιο καθαρά στη σημερινή συνθήκη. Το πρόσωπο φτιαγμένο από ανευθυνότητα σαν avatar του διαδικτύου, η κοινότητα σε αναζήτηση χαρακτήρα. Και οι κοινότητες της ανευθυνότητας που οργανώνονται στο διαδίκτυο; Κατασκευάζουν είδη πληθυντικών προσώπων των οποίων ούτε την δύναμη έχουμε αντιληφθεί ακόμη ούτε την σημασία.